Wojciech Krystyn Pędich – lekarz, profesor, naukowiec, społecznik, współtwórca polskiej geriatrii. Urodzony w roku 1926 w Warszawie w klinice położniczej Uniwersytetu Warszawskiego u prof. Adama Czyżewicza, wychował się w Sokołowie Podlaskim. W czasie II Wojny Światowej i okupacji ukończył szkołę podstawową i dalej uczy się na tajnych kompletach. W 1944 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Jego nauczyciele w Sokołowie Podlaskim, jak się okazuje po wojnie, byli oficerami AK. To oni – oprócz wiedzy – zaszczepili w nim patriotyzm i miłość do Ojczyzny, czemu został wierny na zawsze.

Po wojnie Wojciech Pędich rozpoczyna studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Bierze czynny udział w życiu akademickim, zostaje redaktorem studenckiego czasopisma „Życie medyczne”. Działa społecznie w Kole Medyków i samopomocowym stowarzyszeniu studentów. W 1951 r. otrzymuje dyplom lekarski i podejmuje pracę zawodową w Zakładzie Farmakologii tegoż Uniwersytetu. W 1952 r. broni pracę doktorską, ale władze uczelni nie widzą go dalej jako współpracownika ze względu na jego przekonania ideologiczne. Wówczas dr Pędich zostaje skierowany do pracy w szpitalu wojewódzkim w Opolu, gdzie znajduje dobrą atmosferą do pracy lekarskiej i naukowej. Szczególnie rozwija zainteresowania kardiologią i gerontologią. W tym okresie uzyskuje habilitację w Akademii Medycznej we Wrocławiu. Jest współorganizatorem Polskiego Towarzystwa Gerontologicznego, któremu przez szereg lat przewodniczy, a z czasem zostaje honorowym prezesem.

W 1964 r. po wygranym konkursie obejmuje stanowisko ordynatora pierwszego oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Wojewódzkiego im. Jędrzeja Śniadeckiego w Białymstoku. W Białymstoku docent dr Pędich jest w swoim żywiole. Ma dobre warunki do pracy lekarskiej i naukowej i świetny zespół lekarzy współpracowników, którzy pod jego kierunkiem uzyskują specjalizacje i stopnie naukowe, jak prof. Barbara Bień i prof. Beata Zyta Wojszel, które po nim przejęły prowadzenie geriatrii na Podlasiu.

W 1974 roku docent dr Pędich tworzy Zakład Gerontologii Akademii Medycznej w Białymstoku, którym kieruje do emerytury. Wychowuje wielu specjalistów geriatrów. W 1985 roku otrzymuje tytuł profesora. Pod jego redakcją ukazują się podręczniki z zakresu geriatrii, jest też autorem ponad 300 publikacji z tej głównie dziedziny. Działalność prof. Pędicha staje się znana w kraju i w Europie.

Podkreślić trzeba też jego działalność społeczną. Współorganizuje w Białymstoku Uniwersytet Trzeciego Wieku, pełni obowiązki członka rady programowej i prowadzi wiele wykładów. W latach 1989-1990 bierze czynny udział w reaktywowaniu izb lekarskich i zostaje powołany do ogólnopolskiego komitetu organizacyjnego izb, w którego imieniu organizuje Okręgową Izbę Lekarską w Białymstoku. W 1988 r. pierwszy zjazd okręgowy, wcześniej wybranych 190 delegatów z Białegostoku, Łomży i Suwałk, powierza mu stanowisko przewodniczącego Okręgowego Sądu Lekarskiego w OIL, którym kieruje przez dwie kadencje. W pierwszej kadencji jest członkiem Naczelnej rady Lekarskiej, a przez kilka kadencji przewodniczy Komisji Etyki OIL. W 1997 r. organizuje Komisję Bioetyczną przy OIL, której przewodniczy aż do 2017 r.

Za swoje zasługi prof. Pędich został odznaczony Krzyżem Kawalerskim, a następnie, w 2005 roku, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Społeczność akademicka i jego uczniowie upamiętniając dokonania prof. Pędicha w 2006 r. organizują jubileusz 80. rocznicy jego urodzin i 55. rocznicy pracy naukowej. Wydają księgę pamiątkową (pod red. M. Halickiej i J. Halickiego), a także dedykują mu 30 artykułów poświęconych geriatrii i gerontologii. Z kolei dziesięć lat później Okręgowa Izba Lekarska za wielki wkład pracy w jej powstanie, rozwój oraz działalność, organizuje benefis z okazji jego 90. urodzin i 65-lecia pracy lekarskiej i naukowej.

Prof. Pędich był powszechnie znany nie tylko wśród lekarzy, ale i wśród społeczeństwa Białegostoku, zwłaszcza seniorów. Troska o dobro ludzi starszych była wyznacznikiem jego myślenia jako lekarza, naukowca i społecznika.